نکات کلیدی برای عملیات تست کیفیت آب در تصفیه خانه های فاضلاب قسمت یازدهم

56. روش های اندازه گیری نفت چیست؟
نفت مخلوط پیچیده ای است که از آلکان ها، سیکلوآلکان ها، هیدروکربن های معطر، هیدروکربن های غیراشباع و مقادیر کمی گوگرد و اکسیدهای نیتروژن تشکیل شده است. در استانداردهای کیفیت آب، نفت به عنوان یک شاخص سم شناسی و شاخص حسی انسان برای حفاظت از آبزیان مشخص شده است، زیرا مواد نفتی تأثیر زیادی بر زندگی آبزیان دارند. هنگامی که محتوای نفت در آب بین 0.01 تا 0.1 میلی گرم در لیتر باشد، در تغذیه و تولید مثل موجودات آبزی اختلال ایجاد می کند. بنابراین، استانداردهای کیفیت آب شیلات کشور من نباید از 0.05 میلی گرم در لیتر، استانداردهای آب آبیاری کشاورزی از 5.0 میلی گرم در لیتر، و استانداردهای تخلیه فاضلاب جامع ثانویه نباید از 10 میلی گرم در لیتر تجاوز کند. به طور کلی، محتوای نفت فاضلاب ورودی به مخزن هوادهی نمی تواند بیش از 50 میلی گرم در لیتر باشد.
به دلیل ترکیب پیچیده و خواص بسیار متفاوت نفت، همراه با محدودیت در روش های تحلیلی، ایجاد یک استاندارد یکپارچه قابل اجرا برای اجزای مختلف دشوار است. هنگامی که مقدار روغن در آب > 10 میلی گرم در لیتر باشد، می توان از روش وزن سنجی برای تعیین استفاده کرد. عیب آن این است که عملیات پیچیده است و روغن سبک به راحتی هنگام تبخیر و خشک شدن اتر نفتی از بین می رود. هنگامی که محتوای روغن در آب 0.05 تا 10 میلی گرم در لیتر باشد، می توان از نورسنجی مادون قرمز غیر پراکنده، اسپکتروفتومتری مادون قرمز و طیف سنجی فرابنفش برای اندازه گیری استفاده کرد. نورسنجی مادون قرمز غیر پراکنده و نورسنجی مادون قرمز استانداردهای ملی برای آزمایش نفت هستند. (GB/T16488-1996). اسپکتروفتومتری UV عمدتاً برای تجزیه و تحلیل هیدروکربن های معطر بو و سمی استفاده می شود. به موادی اطلاق می شود که می توانند توسط اتر نفت استخراج شوند و دارای ویژگی های جذب در طول موج های خاص هستند. شامل همه انواع نفت نمی شود.
57. اقدامات احتیاطی برای اندازه گیری نفت چیست؟
عامل استخراج مورد استفاده در فتومتری مادون قرمز پراکنده و نورسنجی مادون قرمز تتراکلرید کربن یا تری کلروتری فلوئورواتان و عامل استخراج مورد استفاده به روش وزن سنجی و اسپکتروفتومتری فرابنفش نفت اتر است. این عوامل استخراج سمی هستند و باید با احتیاط و در هود بخار کار شوند.
روغن استاندارد باید پترولیوم اتر یا عصاره تتراکلرید کربن از فاضلاب باشد تا نظارت شود. گاهی اوقات می توان از سایر فرآورده های نفتی استاندارد شناخته شده نیز استفاده کرد یا می توان از n-هگزادکان، ایزواکتان و بنزن با توجه به نسبت 65:25:10 استفاده کرد. فرموله شده بر اساس نسبت حجمی اتر نفتی مورد استفاده برای استخراج روغن استاندارد، رسم منحنی‌های استاندارد روغن و اندازه‌گیری نمونه‌های فاضلاب باید از همان شماره بچ باشد، در غیر این صورت خطاهای سیستماتیک به دلیل مقادیر خالی متفاوت رخ می‌دهد.
هنگام اندازه گیری روغن، نمونه برداری جداگانه لازم است. به طور کلی، یک بطری شیشه ای دهان گشاد برای بطری نمونه استفاده می شود. از بطری های پلاستیکی نباید استفاده کرد و نمونه آب نمی تواند بطری نمونه گیری را پر کند و باید شکافی روی آن وجود داشته باشد. اگر نمونه آب را نمی توان در همان روز آنالیز کرد، می توان اسید کلریدریک یا اسید سولفوریک اضافه کرد تا مقدار pH بدست آید.<2 to inhibit the growth of microorganisms, and stored in a 4oc refrigerator. piston on separatory funnel cannot be coated with oily grease such as vaseline.
58. شاخص های کیفی آب برای فلزات سنگین رایج و مواد غیرآلی سمی و مضر غیر فلزی چیست؟
فلزات سنگین متداول و مواد غیرآلی غیر فلزی سمی و مضر در آب عمدتاً شامل جیوه، کادمیوم، کروم، سرب و سولفید، سیانید، فلوراید، آرسنیک، سلنیوم و غیره است. این شاخص‌های کیفیت آب برای تضمین سلامت انسان یا حفاظت از آبزیان سمی هستند. . شاخص های فیزیکی استاندارد ملی جامع تخلیه فاضلاب (GB 8978-1996) مقررات سختگیرانه ای در مورد شاخص های تخلیه فاضلاب حاوی این مواد دارد.
برای تصفیه خانه های فاضلابی که آب ورودی آنها حاوی این مواد است، محتوای این مواد سمی و مضر در آب ورودی و پساب مخزن ته نشینی ثانویه باید به دقت آزمایش شود تا از رعایت استانداردهای تخلیه اطمینان حاصل شود. هنگامی که مشخص شد که آب ورودی یا پساب از استاندارد فراتر رفته است، باید فوراً اقداماتی انجام شود تا با تقویت پیش تصفیه و تنظیم پارامترهای عملیاتی تصفیه فاضلاب، اطمینان حاصل شود که پساب در اسرع وقت به استاندارد می رسد. در تصفیه فاضلاب ثانویه مرسوم، سولفید و سیانید دو شاخص رایج کیفیت آب از مواد غیرآلی سمی و مضر غیر فلزی هستند.
59. چند شکل سولفید در آب وجود دارد؟
اشکال اصلی گوگرد موجود در آب سولفات ها، سولفیدها و سولفیدهای آلی هستند. در میان آنها سولفید دارای سه شکل H2S، HS- و S2- است. مقدار هر فرم مربوط به مقدار pH آب است. در شرایط اسیدی وقتی مقدار pH بالاتر از 8 باشد، عمدتاً به شکل H2S وجود دارد. هنگامی که مقدار pH بیشتر از 8 باشد، عمدتاً به شکل HS- و S2- وجود دارد. تشخیص سولفید در آب اغلب نشان دهنده آلوده بودن آن است. فاضلاب تخلیه شده از برخی صنایع، به ویژه پالایش نفت، اغلب حاوی مقدار مشخصی سولفید است. تحت تأثیر باکتری های بی هوازی، سولفات موجود در آب نیز می تواند به سولفید تبدیل شود.
برای جلوگیری از مسمومیت با سولفید هیدروژن، محتوای سولفید فاضلاب از قسمت های مربوطه سیستم تصفیه فاضلاب باید به دقت تجزیه و تحلیل شود. به خصوص برای آب ورودی و خروجی واحد گوگرد زدایی، محتوای سولفید مستقیماً تأثیر واحد سلب را منعکس می کند و یک نشانگر کنترلی است. به منظور جلوگیری از سولفید بیش از حد در آب های طبیعی، استاندارد ملی تخلیه فاضلاب جامع تصریح می کند که محتوای سولفید نباید از 1.0 میلی گرم در لیتر تجاوز کند. هنگام استفاده از تصفیه بیولوژیکی ثانویه هوازی فاضلاب، اگر غلظت سولفید در آب ورودی کمتر از 20 میلی گرم در لیتر باشد، اگر عملکرد لجن خوب باشد و لجن باقیمانده به موقع تخلیه شود، میزان سولفید موجود در آب مخزن ته نشینی ثانویه می تواند فعال باشد. به استاندارد برسد. محتوای سولفید پساب از مخزن ته نشینی ثانویه باید به طور منظم کنترل شود تا مشاهده شود که آیا پساب با استانداردها مطابقت دارد و نحوه تنظیم پارامترهای عملیاتی تعیین شود.
60. معمولاً از چند روش برای تشخیص میزان سولفید در آب استفاده می شود؟
روش های رایج برای تشخیص محتوای سولفید در آب عبارتند از: اسپکتروفتومتری متیلن بلو، اسپکتروفتومتری p-amino N، N dimethylaniline، روش یدومتریک، روش الکترود یونی و غیره که از جمله آنها، روش استاندارد ملی تعیین سولفید، اسپکتروفتومتری متیلن بلو است. فوتومتری (GB/T16489-1996) و طیف سنجی رنگی مستقیم (GB/T17133-1997). حد تشخیص این دو روش به ترتیب 0.005mg/L و 0.004mg/l می باشد. هنگامی که نمونه آب رقیق نمی شود، در این مورد، بالاترین غلظت تشخیص به ترتیب 0.7 میلی گرم در لیتر و 25 میلی گرم در لیتر است. محدوده غلظت سولفید اندازه گیری شده توسط اسپکتروفتومتری p-amino N,N دی متیلانیلین (CJ/T60-1999) 0.05-0.8mg/L است. بنابراین روش اسپکتروفتومتری فوق فقط برای تشخیص محتوای سولفید کم مناسب است. آبکی هنگامی که غلظت سولفید در فاضلاب بالا باشد، می توان از روش یدومتری (HJ/T60-2000 و CJ/T60-1999) استفاده کرد. محدوده غلظت تشخیص روش یدومتری 1 تا 200 میلی گرم در لیتر است.
هنگامی که نمونه آب کدر، رنگی یا حاوی مواد کاهنده مانند SO32-، S2O32-، مرکاپتان ها و تیو اترها باشد، در اندازه گیری اختلال جدی ایجاد می کند و برای از بین بردن تداخل نیاز به جداسازی اولیه دارد. روش متداول پیش جداسازی، اسیدی کردن - جداسازی - جذب است. قانون. اصل این است که پس از اسیدی شدن نمونه آب، سولفید در حالت مولکولی H2S در محلول اسیدی وجود دارد و با گاز خارج می شود، سپس توسط مایع جذب جذب می شود و سپس اندازه گیری می شود.
روش خاص این است که ابتدا EDTA را به نمونه آب اضافه کنید تا بیشتر یون‌های فلزی (مانند Cu2+، Hg2+، Ag+، Fe3+) پیچیده و تثبیت شود تا از تداخل ناشی از واکنش بین این یون‌های فلزی و یون‌های سولفید جلوگیری شود. همچنین مقدار مناسب هیدروکسیل آمین هیدروکلراید را اضافه کنید که می تواند به طور موثر از واکنش های کاهش اکسیداسیون بین مواد اکسید کننده و سولفیدها در نمونه های آب جلوگیری کند. هنگام دمیدن H2S از آب، میزان بازیابی با هم زدن به طور قابل توجهی بیشتر از بدون هم زدن است. سرعت بازیابی سولفید می تواند به 100% تحت هم زدن به مدت 15 دقیقه برسد. زمانی که زمان جداسازی تحت هم زدن از 20 دقیقه بیشتر شود، سرعت بازیابی اندکی کاهش می یابد. از این رو، صاف کردن معمولاً با هم زدن انجام می شود و زمان بریدن 20 دقیقه است. هنگامی که دمای حمام آب 35-55 درجه سانتیگراد است، میزان بازیابی سولفید می تواند به 100٪ برسد. هنگامی که دمای حمام آب بالاتر از 65 درجه سانتیگراد باشد، میزان بازیابی سولفید کمی کاهش می یابد. بنابراین دمای بهینه حمام آب به طور کلی 35 تا 55 درجه سانتی گراد انتخاب می شود.
61. سایر اقدامات احتیاطی برای تعیین سولفید چیست؟
⑴ به دلیل ناپایداری سولفید در آب، هنگام جمع آوری نمونه های آب، نقطه نمونه برداری را نمی توان هوادهی کرد یا به شدت به هم زد. پس از جمع آوری، محلول استات روی باید به موقع اضافه شود تا به سوسپانسیون سولفید روی تبدیل شود. هنگامی که نمونه آب اسیدی است، محلول قلیایی باید اضافه شود تا از آزاد شدن سولفید هیدروژن جلوگیری شود. هنگامی که نمونه آب پر شد، بطری باید با چوب پنبه بسته شود و در اسرع وقت برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه فرستاده شود.
⑵ مهم نیست از کدام روش برای تجزیه و تحلیل استفاده می شود، نمونه های آب باید برای حذف تداخل و بهبود سطوح تشخیص پیش تصفیه شوند. وجود رنگ‌ها، مواد جامد معلق، SO32-، S2O32-، مرکاپتان‌ها، تیواترها و سایر مواد کاهنده بر نتایج آنالیز تأثیر می‌گذارد. از روش های حذف تداخل این مواد می توان از جداسازی بارش، جداسازی دمش هوا، تبادل یونی و غیره استفاده کرد.
⑶ آب مورد استفاده برای رقیق سازی و تهیه محلول های معرف نمی تواند حاوی یون های فلزات سنگین مانند Cu2+ و Hg2+ باشد، در غیر این صورت نتایج آنالیز به دلیل تولید سولفیدهای نامحلول در اسید کمتر خواهد بود. بنابراین از آب مقطر بدست آمده از دستگاه های تقطیر فلزی استفاده نکنید. بهتر است از آب دیونیزه استفاده کنید. یا آب مقطر از یک گاز تمام شیشه ای.
⑷به طور مشابه، مقادیر کمی از فلزات سنگین موجود در محلول جذب استات روی نیز بر نتایج اندازه گیری تأثیر می گذارد. می توانید 1 میلی لیتر محلول سولفید سدیم 0.05 مول در لیتر تازه تهیه شده را به صورت قطره ای به 1 لیتر محلول جذب استات روی، تحت تکان دادن کافی اضافه کنید و بگذارید یک شب بماند. سپس بچرخانید و تکان دهید، سپس با کاغذ صافی کمی با بافت ریز فیلتر کنید و فیلتر را دور بریزید. این می تواند تداخل فلزات سنگین در محلول جذب را از بین ببرد.
⑸ محلول استاندارد سولفید سدیم بسیار ناپایدار است. هرچه غلظت کمتر باشد، تغییر آن آسان تر است. باید بلافاصله قبل از استفاده آماده و کالیبره شود. سطح کریستال سولفید سدیم مورد استفاده برای تهیه محلول استاندارد اغلب حاوی سولفیت است که باعث خطا می شود. بهتر است از کریستال های ذرات درشت استفاده کنید و قبل از توزین به سرعت آنها را با آب بشویید تا سولفیت از بین برود.